Sketsa ... tak ada anak lelaki
Hari itu, ketika minum petang. Isteriku bebel pasal kesihatan…
Anak aku tiba-tiba kata, "Jaga kesihatan ayah, nanti kita (saya) pula kena berhenti kerja, jaga ayah". Tersentak aku dibuatnya. Isteriku pun. Saling berpandangan.Tengah mengunyah pula tu.
"Kenapa pula?", tanyaku. Kehairanan pada anak yang baru lepas SPM fikir macam itu.
"Ya, la, nanti siapa hendak angkat ayah".
Aku kata, "Buat apa nak berhenti kerja, Doktor, duit
banyak, upah sahaja jururawat yang muda-muda, lawa-lawa jaga ayah".
Isteriku kata, bila dengar jururawat lawa,"Tak payah, Mak boleh angkat". Ketawa lagi, melihat sosok tubuhnya yang dua kali ganda kecil dariku. Isteriku rasa jawapannya kurang tepat, lalu, dia kata,”Kahwinlah, biar suami kau angkat”.
Anak aku tetap tak ketawa, dia cakap ikhlaslah tu.
Muka dia pula, macam hairan nampak aku ketawa. Lepas tu aku kata, “Sekarang pun ramai jururawat lelaki, upah je, bolehlah angkat ayah”,
Ketawa lagi. Masing-masing ketawa.
Sebenarnya monolog ketika itu, anakku:
"Tak apalah anakku. Jangan risau! Jangan bimbang! Ayah akan cuba bangun, walau beberapa kali ayah rebah. Sendiri. Sehingga nafas yang ada, TERHENTI. Ayahmu bukannya tuan besar, tapi insan kerdil yang senantiasa mengharap kasihan Ilahi.”
Hari itu, ketika minum petang. Isteriku bebel pasal kesihatan…
Anak aku tiba-tiba kata,
"Kenapa pula?", tanyaku. Kehairanan pada anak yang baru lepas SPM fikir macam itu.
"Ya, la, nanti siapa hendak angkat ayah".
Aku kata, "Buat apa nak berhenti kerja, Doktor, duit
banyak, upah sahaja jururawat yang muda-muda, lawa-lawa jaga ayah".
Isteriku kata, bila dengar jururawat lawa,"Tak payah, Mak boleh angkat". Ketawa lagi, melihat sosok tubuhnya yang dua kali ganda kecil dariku. Isteriku rasa jawapannya kurang tepat, lalu, dia kata,”Kahwinlah, biar suami kau angkat”.
Anak aku tetap tak ketawa, dia cakap ikhlaslah tu. Muka dia pula, macam hairan nampak aku ketawa. Lepas tu aku kata, “Sekarang pun ramai jururawat lelaki, upah je, bolehlah angkat ayah”,
Ketawa lagi. Masing-masing ketawa.
Sebenarnya monolog ketika itu, anakku:
"Tak apalah anakku. Jangan risau! Jangan bimbang! Ayah akan cuba bangun, walau beberapa kali ayah rebah. Sendiri. Sehingga nafas yang ada, TERHENTI. Ayahmu bukannya tuan besar, tapi insan kerdil yang senantiasa mengharap kasihan Ilahi.”
No comments:
Post a Comment